‘Elke dag moet ik de zee even zien’
INTERVIEW, Van onze verslaggever Robèrt Misset
gepubliceerd op 23 maart 2009 02:45, bijgewerkt op 23 maart 2009 13:08
DE KOOG - Windsurfen is topsport en fun tegelijk.
Paal 17 op Texel is zijn stukje strand, vertelt Dorian van Rijsselberge, huiverend in de noordoostenwind. Het is veel te koud voor een windsurfer die net terug is uit Brazilië. ‘Zuidwest, windkracht 6, dat is knallen als in de Formule 1’, zegt Van Rijsselberge, over drie jaar bij de Spelen van Londen medaillekandidaat in de RSX. ‘En noordwest, kracht 2 is de speeltuin voor fijnproevers.’
Het is de geheimtaal van een surfer die op Texel, in het natuurgebied bij Ecomare, bijna in het water is geboren. Als geen ander herkent de 21-jarige Dorian van Rijsselberge de magie van de zee. In de zomer woont hij in een strandhuisje, naast paal 17. Loopt hij zo de Waddenzee in. ‘De zee is mijn grootste vriend’, aldus Van Rijsselberge. ‘Elke dag moet ik even kijken naar de zee. Is er wind, hoe staan de golven?
‘Surfen is de wind door mijn haar en het gevoel ervaren van de ultieme vrijheid. Op die plank valt alles van je af. Kijk hoe groot de zee is. Op een racebaan staan betonnen muren, hekken en vangrails om je heen. In de zee zie ik nergens beperkingen, ik mag overal heen. Op zee is de wereld van mij.’
Bijna had Van Rijsselberge vorig jaar al zijn olympische debuut gemaakt op de Gele Zee in het Chinese Qingdao. Hij begon als sparringpartner van de twee jaar oudere Casper Bouman, wereldkampioen in de RSX in 2006. Maar de leerling dreigde zijn meester te overtreffen. ‘Het was heel intens.
‘Je strijdt met een goede vriend om één ticket naar de Spelen. Ik was de underdog, Bouman stond onder druk en moest zijn status waarmaken. Het werd spannend, omdat ik twee halve nominaties van NOC*NSF had verdiend. Casper had meer punten gehaald dan ik en bleef me voor in de beslissende race op de Kieler Woche.’
Van Rijsselberge werd het slachtoffer van merkwaardige regelgeving. Als specialist in rustig weer waren de omstandigheden in Qingdao op zijn lijf geschreven. Nu wekte NOC*NSF de indruk dat met Bouman een gravelbijter naar het gras van Wimbledon werd gestuurd, terwijl de service/volleytennisser thuis moest blijven.
Bouman eindigde bij de Spelen als vijftiende. Van Rijsselberge: ‘Het waren niet zijn condities. Het was bekend dat Casper het moeilijk had bij weinig wind. Als het hard waaide, maakte hij iedereen af. Natuurlijk zag ik Casper met gemengde gevoelens naar China gaan. Maar ik heb op het strand van Texel een heerlijke zomer gehad. Op de zee nam ik mezelf voor dat niemand mij over drie jaar uit Londen weghoudt.’
In januari 2008 werden Bouman en Van Rijsselberge nog uit de nationale selectie gezet, omdat ze niet aan hun A-status voldeden. Nu vormen ze met zeiler Pieter Jan Postma wederom de boegbeelden van de Delta Lloyd-kernploeg. Het blijkt aan de bestuurders van NOC*NSF ook lastig uit te leggen wat windsurfen in de RSX-klasse precies inhoudt.
Van Rijsselberge, lachend: ‘Vorig jaar kwam iemand met een bril naar Palma de Mallorca. Een bestuurslid van het KNWV vertelde dat hij namens NOC*NSF naar ons kwam kijken. Ik zei: prima, zet die man maar in onze boot. Beetje kletsen, lekker dollen. Later zag ik thuis op tv een interview met een belangrijke man van NOC*NSF. Ik zei tegen mijn vader: die kerel ken ik ergens van. Hij heeft bij ons in de boot gezeten.
‘Zag ik het onderschrift op televisie: Charles van Commenée, chef de mission van NOC*NSF. Het was niet tot me doorgedrongen dat hij het was. Maar het was leuk dat Jacques, eh nee, Charles zich in onze sport wilde verdiepen.’
Met zijn gouden medaille bij de Spelen van Los Angeles in 1984 geldt Stefan van den Berg als de pionier van het windsurfen. Maar de sport heeft in een kwarteeuw een metamorfose ondergaan. Van Rijsselberge: ‘Van den Berg heeft het windsurfen op de kaart gezet. Maar wat hij deed was schaatsen op houtjes. Wij doen het op klapschaatsen.
‘Windsurfen is spelen met de elementen in de wetenschap dat je ze nooit zult beheersen. Een autocoureur weet wanneer de bocht komt. Op het water kan een zandbank het totale parcours veranderen. En kun je in een bocht zomaar de wind vol in je gezicht krijgen.
‘RSX is in feite de zeilklasse van het windsurfen. Ik sta op een boot en ik ben zelf de schoot. Windsurfen is ook een schaakspel. Vorige week begon ik in Brazilië als vierde aan de medaillerace en kwam ik er als zesde weer uit. Het verschil was een windvlaag in het midden, die ik aan de rand van het veld niet kreeg. Ik viel stil en ik was gezien. Het is frustrerend, maar het lag aan mezelf. Ik zag de wind te laat.’
Bondscoach Jacco Koops voert de regie over de kernploeg. Maar in de Nieuw-Zeelander Aaron McIntosh, in 2004 winnaar van een bronzen medaille bij de Spelen van Athene, vond Van Rijsselberge de ideale trainer. Onder zijn leiding won hij in februari een World Cuprace in Miami.
‘We kenden Aaron van eerdere trainingsstages als een knettergekke vent. Leuk voor een of twee weken, maar niet als vaste coach. Dan zouden we stapeldol van hem worden. Toch heeft Aaron mijn vertrouwen gewonnen. Hij is sociaal een handige jongen en heeft de potentie om een topcoach te worden. We reizen over de hele wereld en zitten dan 24 uur op elkaars lip. We moeten werk en plezier kunnen scheiden. Maar Aaron weet telkens de juiste toon te raken.’
De gebruinde Van Rijsselberge kent de vooroordelen. Zon, zee en water; het is verleidelijk te denken dat de windsurfers hun levenlang vakantie hebben. ‘Als ik vertel dat ik naar Miami en Brazilië reis, roepen mensen dat ik een luizenleven heb. Ik laat ze lekker in die waan. Ik train dagelijks, ik ben 24 uur per dag met windsurfen bezig. Het is topsport en fun tegelijk.’
De windsurfers vormen immers een apart volkje, zegt Adriaan van Rijsselberge, de vier jaar oudere broer van Dorian en gespecialiseerd op de slalom. ‘In het windsurfen bestaat geen racisme, geen haat en nijd.’ Dorian: ‘In Brazilië gingen we met zijn allen golfsurfen en daarna uit eten. Soms kookten we bij iemand thuis. We delen dezelfde passie.’
Adriaan: ‘Uit respect voor elkaar drinken de tennissers Federer en Nadal gezamenlijk een bak koffie. Maar ik denk niet dat ze gezellig bij elkaar over de vloer komen.’
Dorian: ‘Windsurfen is natuurlijk een jonge sport, waarin tradities zich nog moeten vormen. We proberen wel onze cultuur te behouden. Het dreigt soms te veel op zeilen te lijken.
‘Krijgen we een nieuwe jongen in het circuit die na de race achter zijn Play Station gaat zitten. Die trekken we aan zijn haren naar buiten. Zeggen we: wij leven op het strand. En op het strand ga je niet naar een filmpje kijken.’
Windsurfers staan anders in het leven, zeggen de broers Van Rijsselberge. Ze hebben het onthaasten uitgevonden. Adriaan: ‘Al staat die filosofie haaks op het dagelijks leven in Nederland, waarin je altijd moet presteren.’
Zijn broer Dorian wil niet anders. De race van zijn leven heeft hij al gevaren. ‘Toen ik 15, 16 jaar was won ik op het WK jeugd in België een race met vijf minuten voorsprong op de nummer twee. Ik stond al omgekleed aan de kant te wachten met een glas limonade in mijn hand, toen de eerste na mij binnenkwam. Die euforie hoop ik over drie jaar opnieuw te beleven.’
Van Rijsselberge gaat in 2012 alleen voor goud naar Weymouth aan de Britse zuidkust, waar in september tijdens het WK de eerste olympische test plaatsvindt. ‘Die drie jaar zijn zo voorbij. Ik wil een allround surfer worden die alle condities de baas kan.’
Zolang hij maar van het leven kan genieten. Van Rijsselberge: ‘Het wordt tijd voor een nieuw gezicht in het windsurfen. Ik zou het graag willen zijn. Maar een groot sportman of een rockster, dan kies ik toch voor het laatste.’
Meest gelezen sport
‘Elke dag moet ik de zee even zien’ - De Volkskrant
-
Niels
- Forum beheerder
- Berichten: 4606
- Lid geworden op: 12-07-2008 22:12
